Karibu (Welkom)
Door: Milkshake
Blijf op de hoogte en volg Cindy
10 December 2010 | Kenia, Nairobi
Natuurlijk komen er steeds nieuwe uitspraken bij die niet bewust zijn gekozen maar eruit flappen!
Toen we in Nairobi waren, viel het mij op dat je brutaal moest zijn in de file om ergens te komen, anders kwam je niet vooruit. Ik keek mijn ogen uit tijdens het verkeerd, maakte foto’s en riep: ’Wat een brutale apen!’. We schoten allemaal in de lach!
In een ochtend vroeg iemand mij iets en toen gaf ik als antwoord:’Ik heb zo’n donker bruin vermoeden…!’. Hoe kom ik er toch op! Foei foei!
Dag 19: We zijn in de ochtend een bezoek gaan brengen aan de familieleden van Esther (Kindje van het weeshuis Upendo). Zij heeft haar familieleden al 3 jaar niet meer gezien, woww! Het was dan ook erg spannend, voornamelijk voor Esther, wie van de familieleden wij zouden aantreffen. Bij ons weet je een straatnaam en nummer, maar hier is dat natuurlijk andere koek! De naam van het dorp wisten we, maar welk hutje? Na veel vragen, mensen mee te nemen in de bus voor de weg te wijzen, kwamen we op de juiste plek. Esther was erg nerveus en verlegen, logisch! Eenmaal aangekomen bleek dat opa en oma er waren, een tante, moeder en haar kleine broertje! In eerste instantie was moeder er nog niet, en waren we uitgenodigd in het hutje. Oma kwam erbij zitten en Esther is uiteindelijk naast oma gaan zitten. Oma was erg ziek en oud. Esther was helemaal overdonderd en al helemaal toen moeder er bij kwam!
Het voelde voor mij net zoals in zo’n programma, waarbij familieleden worden opgezocht die elkaar al een tijd niet meer hebben gezien!
De kinderen in de buurt vonden het zeer bijzonder om blanke mensen te zien…Ze waren helemaal blij met een lolly die wij hadden gegeven. We zagen ze ook spelen met materialen die ze buiten hadden gevonden. Bv: Een lege fietsenband vooruit rollen met een stok…Leuk om te zien! En dan te bedenken dat kinderen bij ons al beginnen te huilen als ze iets niet krijgen. Zo’n wereld van verschil!
Nadat we het voedselpakket hadden gegeven aan moeder zijn we terug gegaan, want het was onder tussen al erg laat. Moeder was zeer dankbaar! Wat ik hier allemaal gezien heb, is niet in woorden uit te drukken!
Omdat hier in Kenia de cultuur erg verschilt met Nederland was ik hier erg nieuwsgierig naar. Dus ik vroeg aan Jackson of de mannen in Kenia respect hadden voor vrouwen. Hij begon in eerste instantie te lachen en toen legde hij uit hoe het in elkaar zat. Keniaanse vrouwen kon je hier vergelijken met koeien! ( Nou, ik moest in eerste instantie lachen maar gelijk gingen mijn haren over eind staan.) Als je met een vrouw wilt trouwen moet je de vader een bepaald aantal koeien of geiten betalen. Zodra je als man betaald voor een vrouw, hebben de mannen alle rechten over een vrouw. Tenminste, zo zien zij het! Ze moet alles doen wat de man zegt. De vrouw doet alles in en om huis. De mannen doen vrij weinig! Gelukkig gaf Jackson zelf aan dat hij wil dat dit gaat veranderen. In de stad zag je hier al soms iets van, maar in de dorpen was dit nog steeds het geval!
Grace (de huismoeder) stond ook met open mond te kijken toen wij vertelde hoe het bij ons er aan toe gaat! Dat kon ze niet geloven! Het is ook een normaal iets dat mannen er andere vrouwen op na houden. Niemand staat ervan te kijken, en de vrouwen mogen hier niks over zeggen! Dit kan zo zijn omdat heel vroeger de man meerdere vrouwen had. Hier stond ik zelf niet zo van te kijken, aangezien Nederlandse mannen daar ook iets van kunnen, bahbah! Ik heb medelijden met de Keniaanse vrouwen!
Toen we door de stad reden, gingen we een Puppy ophalen die Jackson had besteld. Mijn eerste reactie was gelijk: mag ik hem op mijn schoot??? Maar dat kon helaas niet want het beestje zat helemaal onder de vlooien! Hij kon wel in een doos bij mij op schoot. Hij moest voor de puppy 600 shilling betalen (ongeveer 6 euro)!!! Toen ik tegen hem zij wat ik voor mijn Engeltje en (B)engeltje had betaald zij hij dat hij hiervoor een motor kon kopen, haha! Zij kennen hier ook niet het begrip huisdier! Een hond is voor te waken en niet voor te knuffelen of wandelen, hmmm, laat staan in bad doen!!! Jaja, Bono, Akira en Dice, jullie hebben het erg goed haha!
Dag 21: In de morgen zijn we een bezoek gaan brengen aan de vrouwengevangenis. We werden vriendelijk ontvangen. Ze zijn zo dankbaar en zeggen dat steeds: ‘God is blessing you!’. Wat schattig! In eerste instantie was niet de bedoeling dat we echt naar binnen zouden gaan, maar na aandringen van mij mochten we toch naar binnen. Tjah, ik wilde het toch heel graag zien!!! Alle vrouwen werden verzameld. 12 vrouwen van hen hadden een kindje en voor deze kinderen hadden wij de koekjes, melk en speelgoed gekocht. De hoofd van de gevangenis wilde dat één van ons ging vertellen aan de gevangenen wat wij kwamen doen. Iedereen gelijk, ja Cindy dat mag jij doen! Nadat ik had verteld dat wij hun een bezoekje wilde brengen omdat wij de kinderen een kleinigheidje wilde geven voor kerstmis, begonnen ze te klappen en zeiden allemaal: Gods bles you!
De kinderen hadden een grote glimlach op hun gezicht. We hadden zoveel koekjes dat zelfs alle vrouwen konden mee eten! Dat vonden ze wel wat. Opzicht wel een vreemd gevoel om zo tussen de gevangenen te lopen. Iemand zal het maar in zijn hoofd krijgen!! Hadden ook echt een pakje aan met witte en zwarte strepen. Na een tweede ronde waren er nog koekjes over en toen zei de hoofd van de gevangenis dat ik ook koekjes mocht geven aan de mannen. Er waren 5 mannen (gevangenen) aan het schilderen! Hmmm , SLIK! Toch gewoon gedaan, maar phoe wat had ik zenuwen haha!
Daarna zijn we de stad in gegaan, want we moesten nog wat dingen halen. Ik wilde graag naar een ‘bookshop’! In deze ‘bookshop’ heb ik van mijn sponsorgeld potloden, slijpers en gummen gekocht voor het klasje ‘special needs’ hier in Gatitu! Ook grote Engelse schoolposters met het alfabet, tafeltjes, sommetjes, delen van het lijf etc! Dit heb ik 2x gekocht, voor het klasje ‘special needs’ en voor Upendo, zodat ik deze ook kan ophangen in de studeerkamer van Upendo Children’s centre! Voor de kinderen van Upendo heb ik ook nog Engelse leerboekjes gekocht. In deze boekjes staan plaatjes met het Engelse woord, en deze boekjes hebben verschillende onderwerpen. Monique en ik gaan de studeerkamer/bibliotheek volgende week opnieuw inrichten!
Tjah en ik ben nog steeds niet gewend aan het nastaren van alle mensen haha! Vandaag riep weer iemand…I Love you!!! En dan denk ik: ‘o mijn god’ dat gaat snel :p! Er ging iemand zelfs aan het busje hangen en contact te krijgen! Dat ze zo gefixeerd zijn op blanke?
We zijn ook even op de markt geweest voor vers fruit te halen. Dit was ook erg leuk om te zien. Alles ‘hutje mutje’, overal het zelfde en alles relax!
Bij terug komst gingen de huismoeders Ugali maken. Dit is iets wat ze heel vaak eten in Kenia. Het is een grote harde massa gemaakt van maïsmeel. Omdat ik dit graag eens wilde maken, vroegen ze of ik tijd had. Dus ik heb samen met Grace Ugali met groenten gemaakt! Grappig hoe ze alles met een grote pan op een houtskoolbrander maken.
Toen we in de morgen onderweg waren, hadden we Mary gezien bij het ‘kinderbureau’ (soort bureau jeugdzorg). Gelijk Jackson gebeld dat we haar daar gezien hadden, zodat hij op de hoogte was.
In de tijd dat we terug kwamen, was Mary terug!
Ik ben haar gelijk gaan zoeken en gaan vertellen dat ik blij was dat ze terug was. Natuurlijk ook aangegeven dat we allemaal bezorgd waren en dat ze dat niet meer moest doen! Ze werd gelijk verlegen en moest lachen! Het geeft haar vast een goed gevoel dat mensen om haar geven. Het is zo’n lieve meid! Ze is blij dat ze terug is en ze was net alweer aan het dansen in de kamer!
Waarom ze precies weg is weten we niet maar goed, we hebben een vermoeden en ook dat is gokken!
In de avond een kampvuur met een lekker drankje!
Dag 22: In de morgen zijn we met de kinderen van Upendo naar Aberdare geweest. We hebben daar een wandeling van 2 uur gemaakt met een gids. We liepen tussen de zeebra’s, giraffen, antilopen, ‘poemba’s’ en impala’s. De kinderen vonden het prachtig!
Daarna hebben we samen lekker pannenkoeken gegeten!
Vanavond gaan Lindsey en Laura terug naar huis :-(! Nu wordt het erg rustig op de slaapkamer haha!
Toen we in Nairobi waren, viel het mij op dat je brutaal moest zijn in de file om ergens te komen, anders kwam je niet vooruit. Ik keek mijn ogen uit tijdens het verkeerd, maakte foto’s en riep: ’Wat een brutale apen!’. We schoten allemaal in de lach!
In een ochtend vroeg iemand mij iets en toen gaf ik als antwoord:’Ik heb zo’n donker bruin vermoeden…!’. Hoe kom ik er toch op! Foei foei!
Dag 19: We zijn in de ochtend een bezoek gaan brengen aan de familieleden van Esther (Kindje van het weeshuis Upendo). Zij heeft haar familieleden al 3 jaar niet meer gezien, woww! Het was dan ook erg spannend, voornamelijk voor Esther, wie van de familieleden wij zouden aantreffen. Bij ons weet je een straatnaam en nummer, maar hier is dat natuurlijk andere koek! De naam van het dorp wisten we, maar welk hutje? Na veel vragen, mensen mee te nemen in de bus voor de weg te wijzen, kwamen we op de juiste plek. Esther was erg nerveus en verlegen, logisch! Eenmaal aangekomen bleek dat opa en oma er waren, een tante, moeder en haar kleine broertje! In eerste instantie was moeder er nog niet, en waren we uitgenodigd in het hutje. Oma kwam erbij zitten en Esther is uiteindelijk naast oma gaan zitten. Oma was erg ziek en oud. Esther was helemaal overdonderd en al helemaal toen moeder er bij kwam!
Het voelde voor mij net zoals in zo’n programma, waarbij familieleden worden opgezocht die elkaar al een tijd niet meer hebben gezien!
De kinderen in de buurt vonden het zeer bijzonder om blanke mensen te zien…Ze waren helemaal blij met een lolly die wij hadden gegeven. We zagen ze ook spelen met materialen die ze buiten hadden gevonden. Bv: Een lege fietsenband vooruit rollen met een stok…Leuk om te zien! En dan te bedenken dat kinderen bij ons al beginnen te huilen als ze iets niet krijgen. Zo’n wereld van verschil!
Nadat we het voedselpakket hadden gegeven aan moeder zijn we terug gegaan, want het was onder tussen al erg laat. Moeder was zeer dankbaar! Wat ik hier allemaal gezien heb, is niet in woorden uit te drukken!
Omdat hier in Kenia de cultuur erg verschilt met Nederland was ik hier erg nieuwsgierig naar. Dus ik vroeg aan Jackson of de mannen in Kenia respect hadden voor vrouwen. Hij begon in eerste instantie te lachen en toen legde hij uit hoe het in elkaar zat. Keniaanse vrouwen kon je hier vergelijken met koeien! ( Nou, ik moest in eerste instantie lachen maar gelijk gingen mijn haren over eind staan.) Als je met een vrouw wilt trouwen moet je de vader een bepaald aantal koeien of geiten betalen. Zodra je als man betaald voor een vrouw, hebben de mannen alle rechten over een vrouw. Tenminste, zo zien zij het! Ze moet alles doen wat de man zegt. De vrouw doet alles in en om huis. De mannen doen vrij weinig! Gelukkig gaf Jackson zelf aan dat hij wil dat dit gaat veranderen. In de stad zag je hier al soms iets van, maar in de dorpen was dit nog steeds het geval!
Grace (de huismoeder) stond ook met open mond te kijken toen wij vertelde hoe het bij ons er aan toe gaat! Dat kon ze niet geloven! Het is ook een normaal iets dat mannen er andere vrouwen op na houden. Niemand staat ervan te kijken, en de vrouwen mogen hier niks over zeggen! Dit kan zo zijn omdat heel vroeger de man meerdere vrouwen had. Hier stond ik zelf niet zo van te kijken, aangezien Nederlandse mannen daar ook iets van kunnen, bahbah! Ik heb medelijden met de Keniaanse vrouwen!
Toen we door de stad reden, gingen we een Puppy ophalen die Jackson had besteld. Mijn eerste reactie was gelijk: mag ik hem op mijn schoot??? Maar dat kon helaas niet want het beestje zat helemaal onder de vlooien! Hij kon wel in een doos bij mij op schoot. Hij moest voor de puppy 600 shilling betalen (ongeveer 6 euro)!!! Toen ik tegen hem zij wat ik voor mijn Engeltje en (B)engeltje had betaald zij hij dat hij hiervoor een motor kon kopen, haha! Zij kennen hier ook niet het begrip huisdier! Een hond is voor te waken en niet voor te knuffelen of wandelen, hmmm, laat staan in bad doen!!! Jaja, Bono, Akira en Dice, jullie hebben het erg goed haha!
Dag 21: In de morgen zijn we een bezoek gaan brengen aan de vrouwengevangenis. We werden vriendelijk ontvangen. Ze zijn zo dankbaar en zeggen dat steeds: ‘God is blessing you!’. Wat schattig! In eerste instantie was niet de bedoeling dat we echt naar binnen zouden gaan, maar na aandringen van mij mochten we toch naar binnen. Tjah, ik wilde het toch heel graag zien!!! Alle vrouwen werden verzameld. 12 vrouwen van hen hadden een kindje en voor deze kinderen hadden wij de koekjes, melk en speelgoed gekocht. De hoofd van de gevangenis wilde dat één van ons ging vertellen aan de gevangenen wat wij kwamen doen. Iedereen gelijk, ja Cindy dat mag jij doen! Nadat ik had verteld dat wij hun een bezoekje wilde brengen omdat wij de kinderen een kleinigheidje wilde geven voor kerstmis, begonnen ze te klappen en zeiden allemaal: Gods bles you!
De kinderen hadden een grote glimlach op hun gezicht. We hadden zoveel koekjes dat zelfs alle vrouwen konden mee eten! Dat vonden ze wel wat. Opzicht wel een vreemd gevoel om zo tussen de gevangenen te lopen. Iemand zal het maar in zijn hoofd krijgen!! Hadden ook echt een pakje aan met witte en zwarte strepen. Na een tweede ronde waren er nog koekjes over en toen zei de hoofd van de gevangenis dat ik ook koekjes mocht geven aan de mannen. Er waren 5 mannen (gevangenen) aan het schilderen! Hmmm , SLIK! Toch gewoon gedaan, maar phoe wat had ik zenuwen haha!
Daarna zijn we de stad in gegaan, want we moesten nog wat dingen halen. Ik wilde graag naar een ‘bookshop’! In deze ‘bookshop’ heb ik van mijn sponsorgeld potloden, slijpers en gummen gekocht voor het klasje ‘special needs’ hier in Gatitu! Ook grote Engelse schoolposters met het alfabet, tafeltjes, sommetjes, delen van het lijf etc! Dit heb ik 2x gekocht, voor het klasje ‘special needs’ en voor Upendo, zodat ik deze ook kan ophangen in de studeerkamer van Upendo Children’s centre! Voor de kinderen van Upendo heb ik ook nog Engelse leerboekjes gekocht. In deze boekjes staan plaatjes met het Engelse woord, en deze boekjes hebben verschillende onderwerpen. Monique en ik gaan de studeerkamer/bibliotheek volgende week opnieuw inrichten!
Tjah en ik ben nog steeds niet gewend aan het nastaren van alle mensen haha! Vandaag riep weer iemand…I Love you!!! En dan denk ik: ‘o mijn god’ dat gaat snel :p! Er ging iemand zelfs aan het busje hangen en contact te krijgen! Dat ze zo gefixeerd zijn op blanke?
We zijn ook even op de markt geweest voor vers fruit te halen. Dit was ook erg leuk om te zien. Alles ‘hutje mutje’, overal het zelfde en alles relax!
Bij terug komst gingen de huismoeders Ugali maken. Dit is iets wat ze heel vaak eten in Kenia. Het is een grote harde massa gemaakt van maïsmeel. Omdat ik dit graag eens wilde maken, vroegen ze of ik tijd had. Dus ik heb samen met Grace Ugali met groenten gemaakt! Grappig hoe ze alles met een grote pan op een houtskoolbrander maken.
Toen we in de morgen onderweg waren, hadden we Mary gezien bij het ‘kinderbureau’ (soort bureau jeugdzorg). Gelijk Jackson gebeld dat we haar daar gezien hadden, zodat hij op de hoogte was.
In de tijd dat we terug kwamen, was Mary terug!
Ik ben haar gelijk gaan zoeken en gaan vertellen dat ik blij was dat ze terug was. Natuurlijk ook aangegeven dat we allemaal bezorgd waren en dat ze dat niet meer moest doen! Ze werd gelijk verlegen en moest lachen! Het geeft haar vast een goed gevoel dat mensen om haar geven. Het is zo’n lieve meid! Ze is blij dat ze terug is en ze was net alweer aan het dansen in de kamer!
Waarom ze precies weg is weten we niet maar goed, we hebben een vermoeden en ook dat is gokken!
In de avond een kampvuur met een lekker drankje!
Dag 22: In de morgen zijn we met de kinderen van Upendo naar Aberdare geweest. We hebben daar een wandeling van 2 uur gemaakt met een gids. We liepen tussen de zeebra’s, giraffen, antilopen, ‘poemba’s’ en impala’s. De kinderen vonden het prachtig!
Daarna hebben we samen lekker pannenkoeken gegeten!
Vanavond gaan Lindsey en Laura terug naar huis :-(! Nu wordt het erg rustig op de slaapkamer haha!
-
10 December 2010 - 14:15
Tessa:
Sjiek om dit alles te lezen schat! Ebn geweldig sowieso dat je dit doet! hoop levenservaring!!! dikke knuffel, wanneer kom je terug? xx -
11 December 2010 - 06:54
Cindy :
Sjatsel, Tot de 27ste Kenia en daarna tot de 29ste Dubai! -xxx- -
12 December 2010 - 10:27
Gaston:
Hey Leeve,
Weer een super verhaal en zoals jij het verwoord kunnen we een goed beeldkrijgenover hoe het er daar uitziet en aan toe gaat.
Je schrijft over dat meisje dat haar familie jaren niet gezien heeft en die zijn jullie gaan bezoeken, maar is dat meisje bij haar familie gebeleven of is ze weer met jullie mee naar het weeshuis gegaan?
Ook schrijf je over de gevangenis echt super dat jij weer geregeld krijgt dat jullie naar binnen mochten.
De mensen die daar zaten waren dat echt zware criminelen of worden ze daar ook zwaar gestraft en vast gezet voor bijvoorbeeld het stelen van een lege fles?
Je bent weer heel goed bezig geweest, Super.
Tot snel, dikke Poen. -
12 December 2010 - 10:36
Gaston:
P.S.: had je ook huisdierknuffeldrang toen je die "Masai Mara-Om" zag?
;) XXX -
14 December 2010 - 12:43
Cindy :
Haha, huisdierknuffeldrang van de Masai..Hmm neeee...die zijn zo mager :-) !!!
Esther is weer mee terug gegaan. The child Office beslist of zij terug mag, maar ik denk niet dat dit gaat gebeuren!
In de gevangenis zat van alles wat. Ook voor stelen maar ook voor geweld!
Liefs Cindy -
14 December 2010 - 12:50
Cindy :
Oooh Ik lees net mijn mail en zie dat ik van iemand een lief cadeautje heb gekregen! Extra fotoruimte, helemaal te gek!
Ik weet alleen niet van wie haha :-), maar Asanti Sana (dankje welll)!
Liefs Cindy -
14 December 2010 - 18:58
Mam En Pap:
hoi meid.... hoe is het. Hier sneeuwt het weer en het is behoorljk koud,.
We hebben net op het nieuws je weeshuis in kenia/nyrobi gezien. Er heeft een vrijwilliger die in 2008 ook als vrijwilliger daar heeft gewerkt misschien kinderen misbruikt.Dit zijn ze hier in nederland op het spoor gekomen.Het zou wel heel erg zijn he.
NOG 1 dag en je bent jarig!!!!We zetten de vlaai alvast op de tafel.Tot ziens en tot hoors. Hoiiiii en dikke poen. -
15 December 2010 - 08:16
Cindy :
Hoi Mam,
Jah, vanavond om 12 uur jarig. Hier lekker 2 uur eerder ivm tijdsverschil! Omdat 3 vrijwilligers weg gaan, gaan we opstap! Vier ik toch nog mijn verjaardag! :P
Over t weeshuis....er zijn meerdere weeshuizen en waar ik ben ligt in Nyeri niet Nairobi! Dus check ff of 't deze is!
Liefs Cindy -
16 December 2010 - 10:55
Peggy:
Fijne verjaardag!!! Bijzondere ervaring om het in Kenia te mogen vieren, dus geniet ervan!
Kus, Peg -
17 December 2010 - 17:54
Denise C:
Pongezi kwa siku ya kuzaliwa !!!
oftewel....
PROFICIAT!!!!!!!! met je 29e verjaardag.
Een dagje te laat sorry!!!!!!!
Dikke dikke kus Denise en Kevin -
18 December 2010 - 12:51
Laura:
En...lekker rustig op de kamer ;). Ben maar blij dat je nog in Kenia bent, want hier is het 10x niks en zou zo met je willen ruilen. Nog 1,5 week en dat zit het avontuur er alweer op. Geniet nog van alles. Geef ze een dikke knuffel van me daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
